Aan het begin van het jaar schreef ik een blogpost over mijn voornemen om in 2019 geen nieuwe kleren te kopen. Op het moment dat ik deze update schrijf, zijn we ongeveer zes maanden verder. Tijd voor een eerste terugblik. Hoe heb ik mijn No Buy Challenge ervaren? Maar ook: heb ik het überhaupt volgehouden?
Misschien eerst even een korte recap. Ik had voor mezelf bepaald dat ik geen nieuwe kleren mocht kopen, tenzij ik nog tegoedbonnen had die anders zouden vervallen. Ik mocht wel tweedehands kleding kopen, maar niet online. Voor alle andere spullen (boeken, decoratie, etc.) had ik een budget vooropgesteld dat ik maandelijks mocht gebruiken en waar ik me aan moest houden. Dat waren zo ongeveer de regels.
De eerste drie maanden heb ik inderdaad quasi niets gekocht. Toen we op citytrip waren in Londen, kocht ik in een leuke winkel een jurkje, maar dat mocht, dat had ik mezelf aan het begin van het jaar al gezegd. Dat was “binnen de regels”. Alle andere keren dat ik een winkel binnenliep (meestal met iemand anders die wel op zoek was naar kleding), voelde ik helemaal niet de drang om zelf ook iets te kopen. Integendeel, het voelde bijna als een verademing, als iets waar ik geen energie aan moest verspillen, omdat ik toch niets wilde/mocht kopen.
Mijn maandelijkse budget daarentegen heb ik al snel geschrapt. Het was nogal arbitrair bepaald en daarom ook niet zo handig. Bovendien heb ik niet de neiging om veel spullen te kopen, dus was zo’n budget voor mij niet zo nodig. Ik koop wel eens boeken, maar dan wilde ik me ook niet “beperkt” voelen tot een bepaald bedrag als ik er bv. in een keer meerdere wilde kopen (waar ik dan weer een hele tijd zoet mee zou zijn). Als je veel onnodige spullen koopt, is zo’n op voorhand bepaald budget misschien wel een goed idee, maar ik zag er al snel geen voordelen meer in.
Vanaf april ging het steeds minder goed met mijn challenge. Ik merkte dat ik meer en meer de impuls had om naar nieuwe kleding te kijken, vooral online, en dat ik voortdurend het gevoel had dat ik nieuwe kleding ‘nodig had’. Hoewel ik er zeker van ben dat marketing, sluikreclame en het voortdurend voorbij zien komen van bepaalde kledij op Instagram hier een grote rol in speelden, was ook de overgang van winter naar lente voor mij een belangrijke trigger om toch op zoek te gaan naar nieuwe kledij. Ik – net als veel andere mensen, denk ik – vind het veel makkelijker om me te kleden voor herfst en winter dan voor lente en zomer. Met als gevolg dat ik met mijn herfst- en wintergarderobe veel meer tevreden ben dan met de kleding die ik heb voor de warmere seizoenen.
Ik probeerde op zoek te gaan naar tweedehands kledij, maar vond niet meteen leuke dingen in fysieke tweedehands winkels. Dus stond ik mezelf toe om ook online naar tweedehands kledij te kijken. Maar ook online vind ik tweedehands shoppen een hele klus. Omdat ik vaak tussen twee maten val, is het moeilijk om de juiste maat in te schatten. Voor een t-shirt gaat dat nog wel, maar voor een broek wordt het al heel wat moeilijker.
Uiteindelijk kocht ik dus toch een aantal nieuwe dingen. De meerderheid stuurde ik terug, omdat ik niet 100% tevreden was. Als ik mijn No Buy Challenge dan al zou verbreken, moest het wel voor een kledingstuk zijn waar ik heel erg blij mee was, vond ik. Ik denk dat ik uiteindelijk zo’n vijf nieuwe items aan mijn kledingkast toevoegde.
Voel ik me daar schuldig om? Niet echt. Ik heb nu een betere basis waar ik in de toekomst met tweedehands kleding op kan verder bouwen. Ik heb, bij het uitzoeken van de nieuwe kleding, zoveel mogelijk rekening proberen te houden met ethische en/of duurzame criteria voor kledij en alleen meer dingen gehouden die ik echt wilde dragen.
Soms, als ik bij andere mensen zie hoe het hen wel lukt om een heel jaar geen nieuwe kleding te kopen, of om bv. elke maand maar een nieuw kledingstuk te kopen, word ik wel een beetje triest. Omdat het dan lijkt alsof ik ‘niet zo goed ben’ of ‘niet zo duurzaam’ ben, maar dan probeer ik mezelf eraan te herinneren dat elke situatie anders is. Ik heb op zich een vrij kleine hoeveelheid kledij. Als je dan beslist om een jaar niets meer te kopen, val je meteen terug op een beperkt aantal opties. Andere mensen hebben veel meer kleren en zullen het dus makkelijker vinden om zo’n uitdaging aan te gaan.
Hoe ga ik de komende zes maanden nu met mijn No Buy Challenge om? Ik blijf me vooral focussen op tweedehands kledij, maar sta mezelf wel toe om af en toe iets nieuws te kopen. Mijn No Buy Challenge wordt een Buy Less Challenge, zeg maar. Niet omdat ik per se heel veel wil kunnen kopen, maar omdat ik merk dat het voor mij soms wat beter werkt om een beetje minder streng te zijn voor mezelf en mezelf minder regels op te leggen.
Ik had eerlijk gezegd graag geschreven dat het mij was gelukt om gedurende zes maanden helemaal niets te kopen, maar soms is het delen van #duurzamestruggles belangrijker dan het delen van een perfect plaatje. Heb jij ook wel eens een No Buy Challenge gedaan? En hoe is jou dat bevallen? Laat het me zeker weten, misschien haal ik er nog wat inspiratie en motivatie uit.